تشابهات بهائیت و تشیع

تشابهات بهائیت و تشیع

نویسنده:

علی حسین امیری

سلام و درود بر پيامبر اسلام و خاندان پاكش و اصحاب گرانقدرش.

بهائيت يكي از زير شاخه‌ها و شعبه‌هاي مذهب تشيع است، و از بسياري جهات با مذهب مادر خود تشابه دارد، و البته عجيب نيست چون زائيده آن است.

وقتي باب فرقه‌گري را در اسلام بگشائيد بايد هر روز نيز شاهد ظهور امري جديد و اختراعي نو در دين باشيد.

خود شيعه با اين اعتقادات فعلي بدعت و انحراف در دين است، چه برسد به فرقه‌اي ديگر از زير مجموعه‌هاي آن.

شيعيان اوليه چنين اعتقاداتي را نداشته‌اند، عقايدي همچون خلافت بلافصل علي از جانب خدا، عصمت، علم غيب، توسل و امام زمان.

ولي امروز شاهد آنيم كه انواع خرافات در اين مذهب موج مي‌زند، و مي‌توان گفت: بيشتر آنها نيز از حدود قرن سوم به بعد پيدا شده‌اند، از زمان ظهور علمايي همچون جناب كليني و غيره ...

البته در زمان ظهور دولت منحوس صفويه به اوج اقتدار و ظهور خود مي‌رسند و پديده‌هايي را به جهان اسلام عرضه مي‌كنند كه تا آن زمان سابقه نداشته‌اند، كساني چون علامه مجلسي كه كوششهاي بي نظيري در ايجاد تفرقه ميان شيعه و سني انجام داده است، و مي‌بايست لوح افتخار ايجاد خرافات و تفرقه را به ايشان داد و لقب مُرَوِّج الخرافات و حارس البدع برازنده اوست.

لازم به تذكر است كه بهائيان بدشان نمی‌آید که حکومت و قدرت را در ايران به دست گیرند و البته از ثروت و نفوذ خوبي نیز برخوردار هستند، حتي در ميان كشورهاي بیگانه و حتی در میان کسانی چون اسرائيل.

برخي از كانالهاي سياسي در خارج از ايران نيز وابسته به همين بهائيان هستند و مذهب بهائيت را تبليغ مي‌كنند و بايد گفت: چنانچه مردم ايران بخواهند از تشيع به بهائيت روي آورند در واقع از چاله به چاه افتاده‌اند، و فرقي با قبل نداشته‌اند.

در اينجا برخي از تشابهات بهائيت با تشيع را ذكر مي‌كنيم، و لازم به تذکر است که منظور ما تشیع صفوی، غالی و خرافی است، نه شیعیان واقعی مکتب اهل بیت که در واقع انسانهایی نیکوکار هستند، و خواستار آن هستیم كه مردم از هر دوي اين مذاهب منحرف و جعلي دست بردارند و فقط مومن و مسلم باشند و تنها به قرآن و سنت پيامبرص چنگ بزنند، چون هرچه غير از اين دو باشد و در قرون بعدي ايجاد شده باشد بطور حتم داراي اشتباهات، انحرافات و بدعت مي‌باشد.

در اینجا به ده مورد از تشابهات میان این دو فرقه اشاره می‌کنیم.

1- هر دو با دست بیگانه شکل گرفتند، نطفه خرافات اولیه تشیع صفوی ابتدا به دست ابن سباء (خاخام یهودی)[1] و سپس توسط شاه اسماعیل اول، شاه عباس و علمای جبل عامل لبنان و حمایت و تشویق کلیسای روم و پادشاهان انگلستان و .... تقویت شد.

2- هدف هر دو ایجاد رخنه و تفرقه در جهان اسلام بود. تشیع در جهان اسلام و بهائیت در تشیع.

3- هر دو شهرهای مقدسی در کنار مکه و مدینه دارند، تشیع صفوی: مشهد، قم، کربلا، نجف، سامره و کاظمین. بهائیت: عکا، حینا و خانه، باب در شیراز.

4- هر دو کتاب‌های مقدسی در کنار قرآن دارند، تشیع صفوی: مفاتیح الجنان، بحار الأنوار، اسرار آل محمد، اصول کافی. بهائیت: کتاب اقدس.

5- هر دو فرد پرستند، گرچه این مشخصه تمام فرقه هاست. تشیع صفوی: علی پرست، امام پرست و خمینی پرست. بهائیت: بهاء الله و ...

6- برای هر دو فرقه، فرد مهم‌تر از خداست. به افراد بيشتر از خدا اهمیت می دهند.

7- هر دو با نفوذ در مراکز قدرت در جهان اسلام، جنگ و خونریزی و آشوب به راه انداختند، بهائیت در دل دولت صهیونیستی اسرائیل، و تشیع در دولت‌های صفویه و جمهوری به ظاهر اسلامی در ایران.

8- کتاب‌های هر دو پر از تناقضات، سفسطه‌ها، تاویل دلخواهی آیات قرآن، توجیهات و بازیهای جدلی و کلامی است.

9- متفکرین و رهبران شیعه و بهاییت در ابتدای کارشان، مدعی عدم دخالت سران و پیروانشان در سیاست و مشاغل سیاسی بوده‌اند ولی به محض پیدا شدن آب، چنان ماهیگیران قهاری شدند که نگو. نمونه‌اش روحانیون زمان صفوی و روحانیون پس از سقوط سال 57 و بهائیت در زمان سلطنت محمد رضا شاه پهلوی.

10- رگه‌هایی از فساد جنسی در هر دو دیده می‌شود، در تشیع: صیغه، و در بهائیت: عدم حرمت ازدواج با برخی محارم.

پس کسانی که می‌خواهند بهایی شوند، به مواردی که ذکر شد توجه داشته باشند.

پایان

زمستان 1387 هجری شمسی