Силсилаи тарбияи фарзандон, қисми ёздаҳум: Раҳнамоиҳои набавӣ барои шахси нозо, Ва азоби касе, ки аз фарзанд ё волидайнаш канорагирӣ кунад

Силсилаи тарбияи фарзандон, қисми ёздаҳум:

Раҳнамоиҳои набавӣ барои шахси нозо, Ва азоби касе, ки аз фарзанд ё волидайнаш канорагирӣ кунад

سلسلة تربية الأولاد, القسم الحادي عشر: ارشادات نبوية للعقيم, و عقاب من يترك والديه و ولده

< الطاجيكية – Tajik - Тоҷикӣ >

Таҳия: Ҳақназаров Тоҳир

إعداد: حقنظراو طاهر

—™

Силсилаи тарбияи фарзандон, қисми ёздаҳум:

Раҳнамоиҳои набавӣ барои шахси нозо, Ва азоби касе, ки аз фарзанд ё волидайнаш канорагирӣ кунад

Абуҳанифа (раҳ) дар «Муснад»-и худ аз Ҷобир ибни Аб­дуллоҳ (р) ривоят намуда, ки гуфт: «Марде аз Ансор назди Расули Худо (с) омада, гуфт: «Эй Расули Худо (с)! Ман аз неъмати фарзанд маҳрумам ва ҳеҷ фарзанде надорам. Расули Худо (с) фармуданд: «Чаро ба василаи тавбаву истиғфори зиёд ва зиёдатии садақаву хайр дар пешгоҳи Ҳақ Таъоло хо­ҳони фарзанд намешавӣ?». Мегӯянд, он мард ба василаи са­да­қаву хайроти фаровон ва дар асари тавбаву истиғфори зиёд дорои нӯҳ писар шуд.

Аллома мулло Алӣ Қорӣ дар шарҳе, ки бар ин ҳадис на­виштааст, мегӯяд: «Шояд ин ривоят аз ин фармудаи Худо­ванд иқтибос шуда бошад, ки аз қавли Нӯҳ (а) мефармояд:

﴿فَقُلۡتُ ٱسۡتَغۡفِرُواْ رَبَّكُمۡ إِنَّهُۥ كَانَ غَفَّارٗا ١٠ يُرۡسِلِ ٱلسَّمَآءَ عَلَيۡكُم مِّدۡرَارٗا ١١ وَيُمۡدِدۡكُم بِأَمۡوَٰلٖ وَبَنِينَ وَيَجۡعَل لَّكُمۡ جَنَّٰتٖ وَيَجۡعَل لَّكُمۡ أَنۡهَٰرٗا ١٢﴾ [نوح: ١٠، ١٢]

«Ба эшон гуфтам: аз Парвардигори хеш талаби омур­зиш кунед, ҳамоно, ки Ӯ бисёр омурзанда аст, то бар шумо аз осмон боронҳои пурхайру баракатро паё пай фиристад ва бо амвол ва фарзандон шуморо мадад кунад…».[1]

Дар ривояте омадааст: «Касе ки холисона дар пешгоҳи Ҳақ таъоло тавбаву истиғфор зиёд кунад, Худованд рӯзии ӯро аз ҷое ки тасаввурашро намекунад, мерасонад».[2]

Азоби касе, ки аз фарзанд ё аз волидайнаш канорагирӣ кунад

Аз Ибни Умар (р.з) ривоят шудааст, ки Пайғамбари ак­рам (с) фармуданд:

«Касе ки аз фарзанди худ канора бигирад ва ӯро аз худ дур кунад, то дар дунё расвояш намояд, Худованд дар рӯзи Қиёмат ӯро дар назари шоҳидон ба унвони муқобалаи ба мисл расво месозад».[3]

Аз Муъоз ибни Анас (р.з) ривоят шуда, ки Пайғамбар (с) фармуданд:

«Дар рӯзи Қиёмат Худованд бо иддае аз бандагони худ су­хан намегӯяд ва ононро тазкия наменамояд ва ба эшон наме­нигарад! Арз шуд: «Эй Расули Худо онон чӣ касоне ҳастанд?». Фармуданд: «Онон афроде ҳастанд, ки аз волидайни худ ка­нора гирифта, рӯйгардон шудаанд ва ҳам волидайне ҳастанд, ки аз фарзандони худ дурӣҷуста, онҳоро аз худ дур гардони­даанд». Дар ривояти дигар омадааст: «Инҳо дорои азоби сах­те ҳастанд».[4]

Дар ривояте омадааст: Хашхашоси Анбарӣ (р) гуфта­аст: «Ҳамроҳи писарам назди Расули Худо (с) рафтам». Ра­сули Худо (с) фармуданд: «Ин писари ту аст?». Арз кардам: «Оре». Он ҳазрат (с) фармуданд: «Ӯро ба сӯи гуноҳ ва бадӣ накашон, ӯ низ туро ба сӯи гуноҳва бадӣ намекашонад (чун дар рӯзи қиёмат на ту масъулияти аъмоли бади ӯро мепазирӣ ва на ӯ масъулияти аъмоли бади туро)».[5]

Дар ривояте омада, ки Абурамса (р) гуфта: «Ҳам­роҳи падарам назди Расули Худо (с) рафтем ва падарам бар Ӯ са­лом кард ва соате низ нишастем. Пайғамбар (с) аз падарам пурсид: «Оё ин писари ту аст?». Дар ҷавоб гуфт: «Оре, қасам ба Парвардигори Каъба!». Он Ҳазрат (с) фармуданд: «Ҳақи­қат дорад ва ба он гувоҳӣ медиҳам». Абӯрамса (р) мегӯяд: сипас, Пайғамбар (с) дар асари шабеҳ будани ман ба падарам ва қасаме, ки падарам дар он робита хӯрд, лабханде зад ва баъд бо ҳолати ханда фармуданд: «Бидон, ки на ин писари ту масъулияти аъмоли туро ба дӯш мегирад ва на ту масъули­я­ти аъмоли ӯро». Сипас, ин оятҳоро қироат фармуд: «Алло тазиру возират(ун) визра ухро…».[6] «- ки ҳеҷ кас бори гуноҳи дигареро намебардорад…». (то ояти 56).