API
Аллоҳ ҳофизу нигаҳбони махлуқот аст
Тарҷумаҳои матлаб
Дастабандиҳо
Манбаъҳо
Full Description
Аллоҳ ҳофизу нигаҳбони махлуқот аст
Ҳамоно ҳамаи ҳамду ситоишҳо махсуси Аллоҳи мутаол мебошанд. Ӯро сипос гуфта, аз Ӯ ёрӣ меҷӯему талаби омӯрзишу бахшиш менамоем, аз бадиҳои нафси худ ва аъмоли ношоистаамон ба Ӯ паноҳ мебарем. Ҳар касеро Аллоҳ таоло ҳидоят кунад, ҳеҷ кас наметавонад ӯро гумроҳ созад ва ҳар касеро Ӯ гумроҳ намояд, ҳеҷ ҳидоятгаре нахоҳад ёфт. Гувоҳӣ медиҳам, ки ҳеҷ маъбуди барҳаққе ба ҷуз Аллоҳи мутаол нест, яктосту ҳеҷ шарике надорад ва гувоҳӣ медиҳам, ки Муҳаммад (с) банда ва фиристодаи Ӯст, дуруду саломи бисёру давомдор бар ӯ ва хонадону ёрони ӯ бод.
Аммо баъд :
Эй бандагони Аллоҳ, тақвои Аллоҳро он гуна ки шоистаи Ӯст пеша намоед ва Ӯро муроқибу назораткунандаи амалҳои [ошкору] пинҳони худ бидонед.
Эй мусулмонон:
Аллоҳи мутаол дорои номҳои нек аст, ки дарбаргирандаи болотарину бартарин сифатҳои зоти Ӯ мебошанд. Номҳо ва сифатҳои Аллоҳи мутаол ҳар кадомашон роҳнамо ва баёнкунандаи ҳамдигар буда, ба андозаи фаҳму дарки ин номҳо ва сифатҳо, бандагон Аллоҳ таолоро ибодату бандагӣ менамоянд. Аз номҳои Аллоҳи мутаол, номҳое ҳастанд, ки банда бо ҳисоб кардану шумурдан ва дарки мазмуни онҳо вориди биҳишт мешавад ва ҳар чизе дар коинот аз ҳаракату оромиш (беҳаракатӣ) аст, ҳамагӣ аломату нишонаҳои номҳои Ӯ мебошанд. Аллоҳ таоло мефармояд :
{اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَمِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ يَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَيْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَأَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِكُلِّ شَيْءٍ عِلْمًا}
«Аллоҳ таоло аст, ки ҳафт осмонро офарид ва аз замин [низ] ҳаммонанди онҳоро [офарид] ва фармони [Аллоҳ таоло] пайваста дар миёни онҳо нозил мешавад, то бидонед, ки Аллоҳ таоло бар ҳар чиз тавоност ва ин ки илми Аллоҳ таоло бар ҳама чиз иҳота дорад».
Ва аз номҳое, ки Ӯ зоти худро ба он номгузорӣ карда, махлуқотро аз он бохабару огоҳ намуд, номи «Ҳафиз» ва «Ҳофиз» мебошад, ҳар ончӣ аз махлуқотро, ки ба вуҷуд овард, бо қудрати Худ ҳифзу нигаҳдорӣ намуд, чунки агар ҳифозату нигаҳбонии Ӯ аз махлуқот намебуд, [ҳамагӣ] байн мерафтанду нобуд мешуданд,ҳамон гуна ки агар инояту лутфаш намебуд, низоми офариниш халалдору дигаргун мегашт ва махлуқот бар ҳамдигар зулм мекарданд.
Пас, осмонҳо, замин ва ончӣ дар онҳо қарор дорад, бо амру фармони Ӯ пойдору устуворанд. Ӯ таоло мефармояд:
{إن الله يمسك السماوات والأرض أن تزولا ولئن زالتا إن أمسكهما من أحد من بعده}
«Ба ростӣ, Аллоҳ таоло осмонҳо ва заминро нигаҳ медорад, то [аз масиру мадори худ] мунҳариф нашаванд ва агар инҳироф ёбанд, пас, аз Ӯ касе онҳоро нигоҳ намедорад».
Ва онҳоро ҳифозату нигаҳдорӣ намуд, то дар муддати вуҷуд доштанашон пойдор монда, нобуд нагарданд, зеро нигаҳдорӣ аз онҳо осонтарину содатарин кор барои Ӯст:
{وسع كرسيه السماوات والارض ولا يؤوده حفظهما وهو العلي العظيم}
«Курсии Ӯ осмонҳо ва заминро дар бар гирифтааст ва нигаҳ доштани онҳо бар Ӯ [сангину] душвор нест ва Ӯ баландмартаба [ва] бузург аст».
Ва ҳифозату нигаҳдории Ӯ дарбаргирандаи ҳамаи махлуқот мебошад, чаро ки ҳеҷ чизе бениёз аз ҳифозати Ӯ ҳатто ба андозаи бастану кушодани як чашм нест :
{إن ربي على كل شيء حفيظ}
«Парвардигорам бар ҳар чизе нигаҳбон аст». Ва ҳар ончӣ дар осмонҳо ва болои замину зери он қарор дорад, ҳамагӣ дар китобе сабт шудаанд:
{قد علمنا ما تنقص الأرض منهم وعندنا كتاب حفيظ}
«Бе тардид, зарраҳое, ки замин аз бадани онон мекоҳад, [ҳамаро] медонем; ва китобе нигаҳбон дар ихтиёр дорем [ки ҳарчи бар онон муқаддар гашта, дар он сабт шудааст]».
Ибни Касир (р) мегӯяд: «Яъне, мо ончиро ки замин аз ҷасадҳояшон фурӯ мебарад, ҳамаро медонем ва бар мо пӯшидаю махфӣ нест, ки баданҳо аз ҳам ҷудо шудаанду ба куҷо рафтаанд ва саранҷомашон куҷо будааст?».
Ва аз ҳифозати Аллоҳ бар бандагонаш ин аст, ки бар онҳо фариштагоне пай дар пай гумошт, то онҳоро аз пеши рӯ ва пушти сар аз офату зарарҳо бо ҳукму иродаи Аллоҳ ҳифозат кунанд:
{له معقبات من بين يديه ومن خلفه يحفظونه من أمر الله}
«Ӯ [Аллоҳ таоло] фариштагоне дорад, ки ҳамвора [бандаи] Ӯро аз пешорӯ ва аз пушти сараш ба фармони Аллоҳ таоло ҳифз мекунанд. Бе гумон, Аллоҳ таоло ҳол [ва сарнавишти накуи] ҳеҷ қавмеро тағйир намедиҳад, магар он ки онон он чиро, ки дар дилҳояшон доранд, дигаргун созанд».
Муҷоҳид (р) мегӯяд: «Ҳеҷ бандае нест, магар ин ки бар ӯ фариштае гумошта шудааст, то ӯро ҳангоми хобу бедорӣ аз ҷинҳо ва инсонҳову ҳашарот муҳофизат кунад ва ҳар кадом аз инҳо ки қасди [зарар расонидан ба] он бандаро бикунад, фаришта ба ӯ мегӯяд : ба ақиб баргард, магар он чизе ки Худи Аллоҳ ирода бикунад, ки [банда мубтало ва] дучори он гардад».
Ва барои бандагонаш ҳамаи аъмолашонро маҳфуз нигоҳ дошта, аз гуфторашон чизе бар Ӯ пӯшидаву пинҳон намемонад ва ба ҳар инсоне фариштаеро гумоштааст, то амали он бандаро сабт намуда, ҳар ончӣ аз тоату маъсиятро ки анҷом медиҳад, ҳисоб намояд :
{إن كل نفس لما عليها حافظ}
«Ҳеҷ кас нест, магар ин ки нигаҳбоне бар ӯ [гумошта шуда] аст», ва ин амалҳо дар саҳифаҳои фариштагон низ маҳфузанд:
{وإن عليكم لحافظين كراماً كاتبين يعلمون ما تفعلون}
«Ва бе гумон, нигаҳбононе [аз фариштагон] бар шумо гуморида шудаанд. [Фариштагони] бузургворе, ки нависандагон [-и аъмоли шумо] ҳастанд. Он чиро анҷом медиҳед, медонанд [ва аъмоли неку бади шуморо сабт мекунанд]».
Ва дӯстони Аллоҳ аз паёмбарон алайҳимуссалом ва пайравонашон дорои муҳофизати махсусе ҳастанд, зеро Аллоҳи мутаол онҳоро аз шарри ҳар ончӣ ки ба имони онҳо осеб бирасонад ва ё яқину боварашонро бо шубҳаву фитнаҳо мутазалзилу халалдор кунад,ҳифз менамояд, инчунин онҳоро аз шарри душманони инсию ҷиннӣ дур нигоҳ медорад. Пас, ононро бар душманонашон ёрӣ дода, макру кайди душманонро аз онҳо дур мегардонад.
Ва ҳар кас амру фармонҳои илоҳиро бо пайравӣ кардан аз дастуроти Ӯ ва наҳйшудаҳоро бо иҷтинобу дурӣ аз онҳо тарк намуда, аз ҳадду ҳудуди илоҳӣ таҷовуз накунад, Аллоҳи мутаол дар ҳамаи ҳолатҳо бо ӯ хоҳад буд ва дар ҳар куҷое, ки бошад, ӯро нусрату ёрӣ менамояд ва дини ӯро аз шубҳаҳо ва шаҳватҳо,инчунин дунёву аҳли хонаводаи ӯро эмин нигоҳ медорад, ҳамон гуна ки дини ӯро ҳангоми марг низ ҳифз намуда, ӯро бар имон мемиронад, Расулуллоҳ (с) фармуданд :
«احْفَظِ اللَّهَ يَحْفَظْكَ، احْفَظِ اللَّهَ تَجِدْهُ تُجَاهَكَ – أَوْ: أَمَامَكَ -» (رواه الترمذي)
«Аллоҳро ҳифз кун, Ӯ низ аз ту муҳофизат хоҳад кард. Агар Аллоҳро (бо пайравии амру фармонҳояш ва дурӣ аз ончӣ манъ кардааст) ҳифз кунӣ, Ӯро дар канори худ ва ё рӯ ба рӯи худат хоҳӣ ёфт».
Ва паёмбарони илоҳӣ алайҳимуссалом низ паёмҳои Парвардигорашонро расонда, ҳамон динеро барпо доштанд, ки Аллоҳи мутаол барои бандагонаш писанд карда буд ва дар ин роҳ дучори мушкилоту гирифториҳои бешуморе гаштанд ва паноҳгоҳашон дар ин гуна ҳолатҳо ҳамон Аллоҳи нигаҳбону муҳофизаткунанда буд. Пас, Ӯ онҳоро ҳифз намуда, аз ҳар гуна лағжише дар таблиғи дин эмин нигоҳ дошт, ҳамон гуна ки онҳо мавриди озору азият қарор гирифтанд ва Ӯ таоло онҳоро аз шарри душманонашон ҳифз намуд.
Иброҳим алайҳиссалом дар чунон оташе андохта шуд, ки ҳар чизеро дар он меандохтӣ, мебалъиду нобуд мекард, пас, ӯ ба Ҳафизу Нигаҳбон (Аллоҳ) мутааллиқу вобаста шуд ва гуфт:
{حسبنا الله ونعم الوكيل}
«Худо моро кофиву басанда аст ва некӯ ҳимоятгар аст».Пас, Аллоҳи мутаол эшонро наҷот дод ва оташ барои ӯ сарду беосеб гашт.
Ва Исмоил алайҳиссаломро падараш бар замин гузошт, то ӯро ба фармони Парвардигораш қурбонӣ намояд. Пас, замоне, ки таслими фармони илоҳӣ гашта, хобро тасдиқ намуданд, Исмоил ба падараш гуфт:
{افعل ما تؤمر ستجدني إن شاء الله من الصابرين}
« [Исмоил] гуфт: «Падарҷон, он чиро ки ба ту амр шудааст анҷом бидеҳ. Иншоаллоҳ маро [дар баробари ин фармон] аз собирон хоҳӣ ёфт»
Пас, Аллоҳи муҳофизаткунанда ӯро ба ивази қурбонии бузурге раҳо намуд.
Ва Ҳуд алайҳиссалом қавмашро даъват кард, аммо замоне ки аз вай рӯйгардонӣ намуда, ӯро таҳдид ба озору азият намуданд, ба Ҳофизу Нигаҳбон паноҳ бурда, гуфт:
{فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ مَا أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَيْكُمْ وَيَسْتَخْلِفُ رَبِّي قَوْمًا غَيْرَكُمْ وَلَا تَضُرُّونَهُ شَيْئًا إِنَّ رَبِّي عَلَى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ}
«Пас, агар рӯй бигардонед, [бидонед, ки] ман яқинан, он чиро, ки ба хотираш ба сӯйи шумо фиристода шудаам ба шумо расонидам ва Парвардигори ман, қавме ғайр аз шуморо ҷонишинатон мекунад ва шумо наметавонед ҳеҷ зиёне ба Ӯ бирасонед, [чароки] бе тардид, Парвардигорам бар ҳар чизе нигаҳбон аст». Яъне, Аллоҳ маро аз шарри макр ва кайди шумо маҳфуз доштааст, то натавонед ба ман осебе бирасонед.
Ва ҳифзу паноҳи Аллоҳ аз ҳифозату нигаҳдории башар беҳтар аст. Бародарони Юсуф нигаҳдорӣ аз Юсуфро ба худашон нисбат доданд:
{أرسله معنا غداً يرتع ويلعب وإنا له لحافظون}
«Фардо ӯро бо мо [ба дашт] бифрист, то [дар чаманҳо] бигардад ва бозӣ кунад ва мо ба хубӣ муроқибаш ҳастем». Пас ӯро гум карданд, вале замоне ки Яъқуб алайҳиссалом ҳифзу нигаҳдории Юсуф ва бародарашро ба Аллоҳ нисбат дода, гуфт :
{فالله خير حافظا وهو أرحم الراحمين}
«Пас, Аллоҳ таоло беҳтарин нигаҳбон аст ва ӯ Меҳрубонтарини меҳрубонон аст». Дар натиҷа Аллоҳ аз онон нигаҳдорӣ намуда, он дуро пеши ӯ баргардонд ва саранҷоми некӯ низ аз онҳо гашт, то ҷое, ки Юсуфро низ нигаҳбон бар ҳуқуқу амволи бандагонаш қарор дод, ҳамон гуна ки Юсуф аз нафси хеш гуфт:
{إني حفيظ عليم}
«Ҳамоно ман нигаҳбоне доно ҳастам».
Ва модари Мӯсо алайҳиссалом бо имон ба ҳифозату нигаҳбонии Ӯ, тифли ширхорро ба дарё андохт, пас, Аллоҳ аз вай муҳофизат карда, ӯро дар хонаи душманаш парваришу тарбия намуд ва ӯ алайҳиссаломро ба унвони паёмбаре азимушшаън ва улулазм баргузид.
Ва Юнус алайҳиссаломро моҳӣ балъиду ӯ дар торикиҳои шиками моҳӣ, баҳр ва шаб Парвардигори Ҳафизу Нигаҳбонашро нидо кард:
{أن لا إله إلا أنت سبحانك إني كنت من الظالمين}
«Пас, [вақте моҳӣ ӯро фурӯ бурд] дар торикиҳо нидо дод, ки: "[Парвардигоро] Ҳеҷ маъбуде [ба ҳақ] ҷуз ту нест. Ту муназзаҳӣ. Бе тардид, ман аз ситамгорон будаам». Пас, Аллоҳи мутаол ӯро аз ғаму андӯҳ раҳо намуд ва ин гуна Аллоҳ таоло мӯъминонро наҷот медиҳад, инчунин ӯ [бо муҳофизату лутфи Худованд] дар сарзамини хушку бе обу алаф саргардон нашуд:
{فنبذناه بالعراء وهو سقيم وأنبتنا عليه شجرة من يقطين}
«Он гоҳ ӯро дар ҳоле ки [заъиф ва] бемор буд ба сарзамини хушк [ва бегиёҳ] афкандем. Ва бар [сари] ӯ бутаи каду рӯёндем [то аз соя ва меваҳояш баҳра гирад]».
Ва ба Сулаймон алайҳиссалом подшоҳию фармонравоии бисёр бузурге дода шуд ва Аллоҳ таоло ҷинҳоро мусаххару роми ӯ гардонд, то ба фармонҳои ӯ амал намуда, корҳои шигифтангезу ҳайратоваре барояш анҷом бидиҳанд, инчунин Аллоҳи мутаол \ дар баробари исёну саркашии ҷинҳо ва азияту озорашон нигаҳбони ӯ буд:
{وَمِنَ الشَّيَاطِينِ مَنْ يَغُوصُونَ لَهُ وَيَعْمَلُونَ عَمَلًا دُونَ ذَلِكَ وَكُنَّا لَهُمْ حَافِظِينَ}
«Ва [низ] аз шаётин касонеро [гумоштем], ки барояш ғаввосӣ мекарданд [ва ҷавоҳир меоварданд] ва корҳое ғайр аз ин [низ] анҷом медоданд ва мо муроқиби [рафтор ва теъдоди] онон будем». Ибни Касир (р) мегӯяд: «Яъне, Аллоҳи мутаол аз ин ки шайтоне аз шаётин сӯиқасд нисбат ба ӯ дошта бошад, ӯро ҳифозат хоҳад кард балки ҳамаи онҳо зери қудрати ӯ буда, касе ҷуръату ҷасорати наздикӣ ба ӯро надорад, дар ҳоле ки ӯ бар онон фармонравост, ҳар гоҳ бихоҳад онҳоро раҳо мекунад ва ҳар гоҳ бихоҳад ба зиндон меандозад».
Ва Исо алайҳиссалом, ки яҳуд дар талоши қатли ӯ ва аз байн бурдани рисолаташ буд, Аллоҳи мутаол ӯро зинда ба тарафи Худ боло бурда, ӯро аз газанду озори онҳо маҳфуз нигоҳ дошт ва ба ҷои ӯ шахсе аз душманонаш ба дор кашида шуд,
{وما قتلوه وما صلبوه ولكن شبه لهم}
«Дар ҳоле ки на ӯро куштанд ва на ба дор овехтанд, вале [амр] бар онон муштабаҳ шуд [ва мардеро, ки шабеҳу монанд ба Исо буд, ба дор кашиданд]».
Ва Муҳаммад (с) Паёмбари моро Аллоҳ таоло ба унвони охирин паёмбар ва хотами онон қарор дода, Худ ӯҳдадори муҳофизату нигаҳбонӣ аз ӯ шуд:
{وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ}
«Ва Аллоҳ таоло туро аз [газанди] мардум ҳифз мекунад».Яъне туро аз макру ҳилаи онон маҳфузу эмин нигоҳ дошта, рисолати туро низ муҳофизат хоҳад кард.
Ҷобир (р) мегӯяд :«Бо Расули Худо (с) ба роҳ (сафар) баромадем, то ин ки ба маконе ба номи Зотурриқоъ расидем, ба дарахте соядор расидем, ки онро барои Расулуллоҳ (с) тарк намудем, дар ҳамин ҳол мушрике назди эшон омад, дар ҳоле ки шамшери ӯ (с) ба дарахт овезон буд ва эшон дар ҳоли истироҳат буданд, пас, шамшери Паёмбари Худоро гирифта аз ғилофаш берун кашид, сипас ба Расули акрам (с) гуфт :Оё аз ман метарсӣ? Он ҳазрат фармуданд : «Не». Мушрик гуфт: Чи касе маро аз [куштани] ту бозмедорад? Паёмбар (с) фармуданд:«Аллоҳ туро аз [расонидани газанд ба] ман бозмедорад». Пас шахси мушрик шамшерро ба ғилоф бозгардонда, дубора овезон кард. (Муттафақун алайҳ)
Ва пайравони Расули Худо (с) ба андозаи пайравияшон аз Расулуллоҳ шомили ҳифозату посдории илоҳӣ мегарданд. Ибни Қаййим мегӯяд:«Барои пайравони Паёмбари Худо (с) низ ҳифзу муҳофизати илоҳӣ ҳаст, ононро ҳифз намуда, эмин нигоҳ медорад ва онҳоро иззату нусрату ёрӣ хоҳад кард, ба ҳамон андозае, ки аз Паёмбар пайравӣ кунанд. Пас, афроде аз онҳо барои худ [бо пайравии бештару хубтар аз Паёмбар (с) ] насиби болое интихоб намуда, баъзеҳо низ камнасибу камбаҳра мегарданд».
Ва Қуръони карим охирону комилтарин китоб аст, ки Аллоҳ ӯҳдадори муҳофизат аз он аст:
{إنا نحن نزلنا الذكر وإنا له لحافظون}
«Ба ростӣ, ки мо худ Қуръонро нозил кардем ва ҳатман, худ низ [аз ҳар гуна табдилу таҳрифе] нигаҳбонаш ҳастем». Пас, дар он ҳеҷ касе тоқату тавоноии тағйиру табдилро надорад, дар он ботил пуштибону нигаҳбон надорад ва аз аҳкому ҳудуд ва фароизи он чизе кам нахоҳад шуд. Пас, лафзу маъноҳои он ҳамагӣ маҳфузанд, ҳамон гуна ки Аллоҳи мутаол мефармояд :
{وإنه لكتاب عزيز لا يأتيه الباطل من بين يديه ولا من خلفه}
«Ин [каломи илоҳӣ] китобе аст шикастнопазир. Сухани ботил аз пешу пас ба он роҳ намеёбад». Ва замоне ки Аллоҳ таоло нигаҳдорӣ аз китобашонро ба худашон супурд, фармуд :
{بما استحفظوا من كتاب الله}
«Посдорӣ аз китоби Аллоҳ таоло [ва ҷилавгирӣ аз таҳрифи Таврот] ба онон супурда шуда буд». Ин гуна буд, ки табдил ва таҳриф вориди он гашт.
Ва осмон дарвозаи ваҳй ба сӯи замин аст. Аллоҳи мутаол онро бо фариштагон ва шиҳобсангҳо аз шарри шаётин ва гӯш фаро додани онҳо ба каломи илоҳӣ маҳфуз нигоҳ доштааст:
{إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ وَحِفْظًا مِنْ كُلِّ شَيْطَانٍ مَارِدٍ}
«Ба ростӣ, ки Мо осмони дунёро бо зевари ситорагон оростем. Ва онро аз [дастрасии] ҳар шайтони саркаш ҳифз кардем».
Банда аз муҳофизату нигаҳбониии Аллоҳ бениёз нест. Расули Худо (с) субҳгоҳу шомгоҳ дуое ҷомеъу фарогирро, ки дарбаргирандаи аркони ҳифзи илоҳӣ мешавандро мехонад:
«اللَّهُمَّ احْفَظْنِي مِنْ بَيْنِ يَدَيَّ، وَمِنْ خَلْفِي، وَعَنْ يَمِينِي، وَعَنْ شِمَالِي، وَمِنْ فَوْقِي، وَأَعُوذُ بِعَظَمَتِكَ أَنْ أُغْتَالَ مِنْ تَحْتِي»
«Парвардигоро! Маро аз пеши рӯям, пушти сарам, аз самти росту чапам ва аз болои сарам маҳфуз бидор ва ман паноҳ мебарам ба азамату бузургиии Ту, то ин ки аз зери пойҳоям мавриди ҳуҷум қарор нагирам». (Ривояти Абӯдовуд)
Яъне: Маро аз шарри ҷинҳо, одамҳо, ҳашарот ва аз шарри Иблис, ки мегӯяд :
﴿ثُمَّ لَآَتِيَنَّهُمْ مِنْ بَيْنِ أَيْدِيهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَيْمَانِهِمْ وَعَنْ شَمَائِلِهِمْ﴾
«Сипас бар онон, аз рӯбарӯ ва аз пушти сар ва аз тарафи росту чапашон, дармеоям», маҳфуз бидор, маро аз азобе, ки нозил хоҳад шуд ва аз балъидани замин ва ҳар гуна азобу ҳалоккунандагон эмин нигоҳ дор.
Ва банда ҳангоми хоб дар маърази азияту озори ҷинҳо ва ғайра қарор дорад ва ҳар кас Ояталкурсиро ҳангоми хоб рафтан бихонад, то бедор шуданаш аз ҷониби Худо барои ӯ нигаҳбоне гумошта мешаваду Шайтон ба ӯ наздик нахоҳад шуд, то ин ки субҳ кунад (шавад). (Ривояти Бухорӣ)
Банда баъд аз бедор шудан ҳам аз ҳифозати Аллоҳ бениёз нест. Расули акрам (с) мефармояд:
«إِذَا أَوَى أَحَدُكُمْ إِلَى فِرَاشِهِ فَلْيَقُلْ: سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ رَبِّي، بِكَ وَضَعْتُ جَنْبِي، وَبِكَ أَرْفَعُهُ، إِنْ أَمْسَكْتَ نَفْسِي فَاغْفِرْ لَهَا، وَإِنْ أَرْسَلْتَهَا – أَيْ: رَدَدْتَ إِلَيَّ رُوحِي – فَاحْفَظْهَا بِمَا تَحْفَظُ بِهِ عِبَادَكَ الصَّالِحِينَ»
«Ҳар гоҳ яке аз шумо хост,ки ба бистару ҷойгоҳи хоб равад,пас, бигӯяд: «Парвардигоро! Туро аз нотавониҳо ва ношоистагиҳо поку муназзаҳ медонам, ба номи Ту паҳлӯямро бар замин гузоштам ва бо кӯмаки Ту онро баланд мекунам. Агар ҷони маро гирифтӣ, онро биёмурз ва бар он раҳм намо. Ва агар ҷонамро ба баданам баргардон, онро бо ончӣ бандагони некӯкоратро ҳифозат менамоӣ, ҳифз кун». (Муттафақун алайҳ)
Ва ҳар кас ҳудуди илоҳиро ҳамон гуна ки Ӯ амр кардааст,ҳифз кунад, яъне амру фармонҳои илоҳиро бо ихлоси ният ва ба беҳтарин шакл анҷом бидиҳад, ӯро вориди биҳишт хоҳад кард,
{هذا ما توعدون لكل أواب حفيظ}
«[Ба онон гуфта мешавад:] «Ин ҳамон подошест, ки ба шумо ваъда дода мешуд, ки барои ҳар тавбакоре аст, ки [ба сӯйи Парвардигораш бозмегардад ва] пойбанд [ба паймону аҳкоми илоҳӣ] аст»
Ва баъд эй мусулмонон :
Аллоҳ бузургу боазамат аст ва ин коинотро бо вуҷуди вусъату бузургияш бо ҳамроҳи ҳамаи мавҷудоти дохили он, ҳифз намудааст ва нафс бар ин саришта шудааст, ки ҳар кас аз ӯ нигаҳдорӣ намуда, муҳофизи ӯ бошадро дӯст бидорад, пас, Аллоҳ туро дар ҳар замону маконе муҳофизат мекунад. Аз ин рӯ, Ӯ шоистатар аст, то дӯст дошта шаваду аз Ӯ пайравӣ гардад ва ҳар кас ин шууру даркро дошта бошад, ки Аллоҳи мутаол аъмоли ӯро сабт мекунад, ин дарку шинохт ногузиру беихтиёр ӯро водор ба муроқибату огоҳӣ аз аъмоли худ менамояд.
Ва ҳар кас ба ин яқину бовар расид, ки Аллоҳ ба танҳоӣ нигаҳбони ҳама чиз аст ва ин ки ҳифозату нигаҳдории Ӯ аз ашё беҳтар аз ҳифозати бандагон аз онҳост, пас, дар ҳифзи дин, мол ва аҳлу фарзандони худ бар Ӯ таваккал мекунад ва бузургтарин сабабе, ки банда онро барои ҳифзи нафсу ҷонаш ихтиёр мекунад, тавҳиди Аллоҳ ва фармонбардорӣ аз Ӯст ва Аллоҳ таоло агар чизе ба Ӯ супурда шавад, аз он муҳофизат мекунад.
أعوذ بالله من الشيطان الرجيم
{وربك على كل شيء حفيظ}
«Ва Парвардигорат бар ҳар чизе нигаҳбон аст»
Аллоҳи мутаол ба ману шумо дар ин Қуръони азимушшаънбаракат иноят намояд.
Хутбаи дуюм
Ҳамду сано мегӯям Аллоҳро бар эҳсону хубиҳояш ва Ӯро барои тавфиқу иноятҳояш шукргузорӣ менамояму барои арҷ ниҳодан ба мақоми волояш шаҳодату гувоҳӣ медиҳам, ки ҳеҷ маъбуди барҳаққе ба ҷуз Аллоҳи мутаол вуҷуд надорад ва гувоҳӣ медиҳам, ки Муҳаммад банда ва фиристодаи Ӯст, дуруду саломи бекарони Аллоҳ бар ӯ ва хонадону асҳоби киромаш бод.
Эй мусулмонон:
Ҳар кас бидонад, ки Аллоҳ нигаҳдорандаи ҳама чиз буда, бар ҳар коре қодиру тавоност, ба сӯи ғайр аз Ӯ нахоҳад рафт, балки ба яқину дурустӣ мефаҳмад, ки муҳофизату нигаҳдорӣ дар дасти Ӯст. Бешубҳа, баъзан сабабу василаҳо [барои раҳоӣ аз сахтиҳо,бемориҳо ва ғайра] вобаста ба шароит гуногун мешаванд [яъне роҳи ҳалли мушкилоти ҳама яксон нест], вале дар ҳама ҳолат, паноҳ бурдан ба Аллоҳ барои ҳифозату нигаҳдории саломатӣ аз озордиҳандагон ва наҷот аз ҳалоккунандагон, минҷумлаи нишонаҳои имону боварии дурусту беолоиши банда аст.
